Wiele podejść psychoterapeutycznych wypracowało własne modele pracy z dziećmi, oparte na specyficznych dla siebie założeniach teoretycznych. Psychoterapia dzieci i młodzieży oparta jest na różnorodnych podłożach filozoficznych oraz wartościach, które przekładają się na sposób pracy z osobą zgłaszającą się. Istotnym elementem procesu terapeutycznego jest poszukiwanie wspólnego języka i próba zrozumienia sytuacji osoby, która zgłasza się do gabinetu.
Psychoterapia dzieci i młodzieży, poza formą (np. użyciem zabawy, wykorzystaniem gier planszowych, pacynek, technik arteterapeutycznych), różni się od terapii dorosłych przede wszystkim tym, że aktualne przeżycia dziecka w realny sposób kształtują jego osobowość, a nie tylko na nią wpływają. W rezultacie poświęca się przeżyciom dziecka o wiele więcej czasu, uwagi i przestrzeni, traktując je ze szczególną delikatnością. Obszarami zainteresowania terapeuty są: funkcjonowanie dziecka w rodzinie, w grupie rówieśniczej, problemy szkolne, radzenie sobie dziecka z kryzysami rozwojowymi, sytuacje stresowe, trudne wydarzenia życiowe tj. np. rozwód, choroba, śmierć bliskiej osoby, przemoc- której dziecko doświadcza, samoakceptacja, samopoznanie.
Inną istotną różnicę stanowi relacja terapeutyczna, która obejmuje nie tylko relację terapeuta-dziecko, ale także szerszy jej kontekst, czyli relacja terapeuta-dziecko-rodzice. W praktyce oznacza to, iż terapia dziecka często jest niemożliwa bez ingerencji w jego życie zewnętrzne (np. rodzina, najbliższe otoczenie, szkoła), a nie tylko w jego wewnętrzne przeżycia. Wiąże się to często z koniecznością wprowadzenia w proces terapeutyczny spotkań z samymi rodzicami, wspólnych spotkań, różnego rodzaju, opartych na współpracy konsultacji.
Istotnym elementem procesu w terapii dzieci i młodzieży jest świadoma zgoda dziecka lub nastolatka na wspólną pracę. Podczas pierwszych konsultacji ustalane są cele i zasady pracy. W zależności od wieku dziecka, na część spotkań zaproszeni będą także rodzice/opiekunowie.
Celem pracy psychoterapeutycznej jest poprawa jakości życia dziecka lub nastolatka, usunięcie zgłaszanego objawu, a także zmiana sposobu tworzenia i bycia w relacjach lub funkcjonowania w otoczeniu społecznym. Przede wszystkim – cel i długość pracy ustalane są zawsze indywidualnie.
W zależności od potrzeb osoby, trwa od kilku miesięcy do kilku lat, a najczęściej posiada formę cotygodniowych spotkań.
W psychoterapii dzieci i młodzieży dbamy o stworzenie bezpiecznej i wspierającej atmosfery, w której osoba może przyjrzeć się swoim doświadczeniom, uczuciom, trudnościom i relacjom z innymi osobami. Postaramy się pomóc poznać szerszy kontekst trudności dziecka lub nastolatka, żeby łatwiej było określić, co jest źródłem aktualnych kłopotów. Relacja terapeutyczna może być budującym doświadczeniem nowej formy tworzenia relacji.
Psychoterapeuci Centrum przykładają szczególną dbałość do stałego podnoszenia swoich kwalifikacji poprzez udział w szkoleniach oraz aktualizowanie zdobytej wiedzy, zaś swoją pracę poddają superwizji. Kierują się zasadami pozbawionej oceny empatii i otwartości na różnorodność doświadczeń pacjentów oraz ich indywidualny sposób rozumienia własnej sytuacji życiowej.